Φιλιά στη γη - Ελένη Κοσμά

Ι.

Πριν από σένα
αόρατη με υφαίνει
μία αράχνη.



Η αράχνη υφαίνει αόρατο ιστό·
υφαίνει και υφαίνει μέχρις ότου

τον ύπνο παγιδεύσει ενός ασώτου
σε εφιάλτη κυλώντας τον φριχτό:

τον εφιάλτη της αιώνιας πτώσης.
Πώς πέφτουμε από όνειρο βαθύ

σ’ άλλο κι έπειτα άλλο; Έχει στηθεί
όμοια το σκηνικό και μ’ έχει καταπιεί.

III.

Το βασίλειο
και μαζί το άλογο
κάποιου Ριχάρδου.

*

Είσαι ο Δανός πρίγκιπας κι ο Ιρλανδός
πατριώτης, ο ρομαντικός απ’ το Ντεσάου,

το βασίλειο και το άλογο του Ριχάρδου
μαζί· ο Ιάγος ποτέ, καμιά φορά ο Κάσιος·

ο Ληρ με τη νεκρή Κορδέλια στα χέρια του.
Είσαι ο Νάρκισσος κι είμαι η δική σου Ηχώ

(για τον συμβολισμό των ονομάτων)· του
Αινεία δεν θα ήμουν, όμως, ποτέ η Διδώ.

ΙΙ.

Όσο κοιμάσαι
τρεμοπαίζουν μέσα μου
τα βλέφαρά σου.

*

Σε είδα χθες, ήρθες σε όνειρο βαθύ
που κάτι θύμιζε από θάνατο και φως,
ήσουν μακριά κι ο άλλος σου εαυτός
με πήρε τρυφερά από το χέρι· αυτή

η εικόνα έχει μέσα μου θαφτεί.
Σε άλλον ύπνο πέφτω ή σε πηγάδι
όμοια βαθύ· και σκοτεινό σαν χάδι·
αλλά έχουμε κι οι δύο πια χαθεί.

Στο σπίτι όπου ξυπνώ έχει στηθεί
παράσταση με σένα και με μένα·
και έχουνε οι ρόλοι αντιστραφεί:

εγώ κοιτάζω αλλού κι εσύ εμένα.
Αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων
που τους σπαράζει η ερημία των τόπων.