Σαλπίζω κι ακούστε τί λαλώ / Κορμέντζα Ιουλία

Πολλά τα δεινά
που μάστιζαν κατά καιρούς την Ελληνική χώρα.
Όμως δεν είναι ώρα 
για τα μίζερα να κλάψουμε τα παλιά,
σαν τις μοιρολογίστρες.
Καιρός να στρέψουμε στο παρόν την ματιά
ψάχνοντας καθάριες Ζωής «ποτίστρες».
Αυτές που ακόμα υπάρχουν σαν βρυσομάνες ανοικτές
και γάργαρες ρέουν με φωτός διδαχές
ανυψώνοντας το πνεύμα και την καρδιά.

Κι ω, Αδέλφια-Παν- Έλληνες, ακούστε με τί λαλώ!
Τις Αλήθειες που βλέπει το άγρυπνο μάτι της Ψυχής,
«κατά χάριν» τις βλέπω κι εγώ
ένας ασήμαντος ποιητής.
Κι ο λόγος μου ας ακουστεί αυτών διερμηνευτής.

Ναι! Αθάνατο έχουμε ριζικό!
Όμως στους χρόνους του σήμερα που βρισκόμαστε
ενώ η Ανθρωπότητα με ταχύτατο καλπάζει ρυθμό
εμείς γιατί πεζικάριοι πορευόμαστε,
φορτωμένοι στον «αριστερό» μας ώμο
αυταπάτες κι ονειροφαντασίες;
Και το χειρότερο, καταπατώντας κάθε νόμο,
γιατί στο δρόμο
σπαταλάμε όλο τον χρόνο
και σε κουβέντες να πιανόμαστε
κι άσκοπες φλυαρίες;

Κι ω, σφάλμα μεγάλο!
Ευθύνες αποδίδουμε μονάχα στον άλλο!
Και συνεχώς «αντιρρησίες» όσο τσακωνόμαστε,
με το μόνο που ασχολιόμαστε
είναι να κομπάζουμε για την ευγενική μας καταγωγή,
Ιδιοκτήτες των προγονικών έργων ολούθε καυχιόμαστε,
αναμένοντας απ’ τον Κόσμο δόξα να μας αποδώσει και τιμή!....

Αλλά….. η συνέχεια της φυλής μας σ’ ένδοξη ζωή,
Ζωή θριαμβική,
ανήκει σε μας τους ίδιους προ παντός
κι είναι χρέος του καθενός
που γεννιέται, ζει
και αναπνέει σ’ αυτή την πατρώα γη
κι όχι σε οποιονδήποτε Ξένο
ή κάποιον Φιλάδελφο άλλο.
Λοιπόν, το ενδιαφέρον σας αναμένω
και δώστε προσοχή
σ’ αυτά που προβάλω
και νόημα έχουν μεγάλο.

Με φρόνιμα λόγια θα τα πω,
όπως ακριβώς
τα προείπε ο Ρήγας Βελεστινλής.
«Ο Νόμος να είναι πρώτος και μόνος οδηγός
και της πατρίδος ένας να ’ναι αρχηγός!
Ότι κι η αναρχία ομοιάζει την σκλαβιά
να τρώγει ένας τον άλλον σαν τ’ άγρια θεριά!»

Προς τί λοιπόν μοιραίοι κι άβουλοι παραδοθήκαμε
σε μια πολυποίκιλη ζωής αναρχία
και στ’ αγρίμια των ενστίκτων μας υποταχθήκαμε;
Κι η ανάδελφη μεταξύ μας αντιμαχία,
συνεχώς σταλάζει δηλητήριο παντού,
πολλαπλασιάζοντας δυσαρέσκειες παντός καιρού!

Πείτε μου, πού το πολυμήχανο του νου
για σκαρφαλώματα ξανά
στα αιθέρια τ’ ουρανού;

Πώς είπατε;
Α, Κανείς δεν απαντά;
Γιατί με κοιτάτε με απλανή μάτια, παγερά;
Στα λεγόμενά εμού του ποιητή μη και δεν πεισθήκατε;
Τι κρίμα! Στις αλήθειες μου, σας βλέπω να δυσφορείτε.
Κι αντί τα λόγια της καρδιάς μου ν’ ασπασθείτε
και σύσσωμοι για την πατρίδα να εργασθείτε,
ειρωνικά μεταξύ σας για μένα, ομιλείτε…

Μα ο ποιητής εγώ σας εύχομαι να είσθε καλά
πάντα να ευημερείτε και να ευτυχείτε.
Μόνο που πολύ το φοβάμαι
μην το καταλάβετε αργά
πως όσο κομπορρημονείτε
και μονάχα λόγια λέτε πολλά,
βήμα το βήμα κάθε μέρα που περνά
ένας-ένας κατ’ ευθείαν προχωράμε
σε μιας αβύσσου την κατηφοριά
και τότε, το χάος σαν δείτε,
ω, μην εκπλαγείτε,
αλήθεια, θα είναι πολύ, πάρα πολύ αργά.. 

ΙΟΥΛΙΑ ΚΟΡΜΕΝΤΖΑ «ΣΑΛΠΙΣΜΑΤΑ»