Δοξαστικές ελπίδες / Νίκος Στόφορος

Χαμένοι στον ορίζοντα, σε κόμβους του κυκλώνα 
εσύ μ' ανέμους τριγυρνάς και σπέρνεις κυκεώνα! 
Τα κόκκινα τα σύννεφα 
στο γκρι τα έχεις ντύσει 
κι ο ήλιος απελπίστηκε
βαδίζει προς τη δύση.
Έβαλα στην υπομονή, το φωτεινό στεφάνι
για να ζυγώσει η ανατολή
στο μοναχό λιμάνι ...
Πουλιά πετούν και κελαηδούν
και κράζουνε οι γλάροι
την ανοχή της μοναξιάς
την έκαναν κουβάρι.
Στου Αίολου τις συρμαγές
που σκούζουν οι ανέμοι
διατρανεύουν ενοχές
τ' άδικα σαν αγέλη.
Ακούγονται οι αλαλαγμοί
σαν κύμα στο μουράγιο
σκορπάνε τα προδοτικά
μες στον υγρό τον τάφο.
Δεν είναι μόνο για χαρές
το μέλλον των αθλίων
έχει και βέβαιο θάνατο
"των ισχυρών τ' αντίο".
Το ανεπιστρεπτί των πονηρών
των άδικων, κατάρα
που την αγάπη ξέχασαν
στ' άνομου το τσαντίρι ...
Μονόδρομος διόδια
κι έσβησε το φιτίλι, δίχως ελπίδα πια ...
Κι η λάμια που τρανεύεται
με τον κακό της φλάρο
την πείρες στα ξοπίσω της
την τρέχεις στα κοντά ...
Ποτέ το "αύριο" βέβαιο, με τύψεις στη καρδιά
βαραίνει τη συνείδηση, τον έρωτα λυγά
βάζοντας παρωπίδες.
Μόνο μισισοσκόλιδα
τα χρυσοκεντημένα
έχουν αγγελικά φτερά
"δοξαστικές ελπίδες"!
'Που στα 'κανα λιανά' ...