Κείνη τη μέρα είπα πώς μ΄είχες καταχτήσει ,
κι΄άνθισε σαν άνοιξη η ζωή μου,
χρόνια πολλά σέρνω την ύπαρξή μου,
στίς ξέρες της ζωής και στο μεθύσι.
Μέσα μου σιγοβράζαν κρίμα – μίση,
τώρα δάκρυα για σε τρέχουν – αλί μου
που τη βρύση αν ανοίξης της ψυχής μου,
η στάμνα της ζωής μου θα γεμίσει.
Τι τύψεις ένιωσα απ΄τη μέρα εκείνη
διώχτης εγώ κι΄εσύ στον ουρανό,
και μέσα μου εφώλιασε η οδύνη!
Άκου με : Λόγια δεν έχω άλλα να πώ
τα διώχνει της τύψης μου η ρομφαία,
κι΄Εσέ μονάχα αποζητώ μοιραία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου